Τώρα που η Ιστορία καίει σαν πυρωμένο σίδερο

Ας πω κι εγώ τα δικά μου από την εσπερία. Πρώτα από όλα, η οικονομική κρίση δεν είναι Ελληνική αλλά παγκόσμια. Πρόκειται για μια κρίση συσσώρευσης κεφαλαίου που τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης στην Δύση προσπαθούν να αποσιωπήσουν προσποιούμενα ότι όλα πάνε καλά. Η κρίση αυτή έχει ξεκινήσει ήδη να δημιουργεί γενικευμένη γεωπολιτική αποσταθεροποίηση που φαίνεται ότι θα μετατραπεί σύντομα σε οικονομική και στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των μεγάλων γεωπολιτικών μπλοκ.  Δεν είναι προφητεία του Παΐσιου, είναι η παλιά ανάλυση του θείου Μάρξ. Η εμπειρία του τελευταίου μεγάλου πολέμου, που ξέσπασε εννέα χρόνια μετά από την κρίση του 1929-1930, δείχνει ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας. Φυσικά, κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς θα εξελιχθεί το πράγμα αλλά φαίνεται ότι η παλιά κόντρα των Η.Π.Α. με την Ρωσία για τον έλεγχο του βορείου ημισφαιρίου θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια άλλη σύγκρουση που είναι ήδη σε εξέλιξη και φαίνεται ότι θα κλιμακωθεί είναι αυτή της Δύσης με τον μουσουλμανικό πολιτισμό. Πριν πάρουμε θέση θα πρέπει να ξαναδούμε ποιοι είμαστε και από που ερχόμαστε.

Η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των συγκρούσεων καθώς βρίσκεται σε σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών. Η ιδιαιτερότητα της χώρας είναι ότι γεωγραφικά, πολιτιστικά και ως οικονομικό μοντέλο δεν ανήκει ούτε στην Ανατολή, ούτε στην Δύση. Είναι μια χώρα «μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου» όπως είχε πει ο Ελύτης. Στην πραγματικότητα, μπορεί να περιγραφεί ως ένα πολιτιστικό απολίθωμα που έχει προσκολληθεί σε έναν ξένο πολιτισμό (τον Δυτικό) προσπαθώντας να επιβιώσει. Αυτός ο καταναγκασμός έχει προκαλέσει ένα σύνδρομο κατωτερότητας στους σε πολλούς συμπατριώτες μας, οι οποίοι βλέπουν την δυτική Ευρώπη ως πιο προοδευμένη κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά. Αυτή η πρόοδος, παρολα αυτά, είναι γνωστό ότι βασίζεται στην κλεπτοκρατία, την αποικιοκρατία και την καταλήστευση των φυσικών πόρων του πλανήτη. Όσοι περιμένουν ότι προσκολλημένοι στην Δύση θα μπορούμε να τρώμε ακόμα «απο τα ψίχουλα που πέφτουν απ’το τραπέζι των αφεντικών μας» (για να παραφράσω την Καινή Διαθήκη 15:24-31), θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Σύντομα το πάρτυ τελειώνει και για την πολιτική τάξη των χωρών της Δύσης η οποία θα πρέπει να υπερασπιστεί την θέση της απέναντι σε αναδυόμενες δυνάμεις.

Ποιο θα είναι το μέλλον της χώρας αν αποστασιοποιηθούμε από την Δύση; Ίσως δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον μετασχηματισμό της κοινωνίας μας σε μια εξελιγμένη κεφαλαιοκρατική οικονομία που θα έχει ως κεντρική αξία το κέρδος. Πότε όμως αποφασίσαμε ότι το μέλλον μας θα είναι ο καπιταλισμός τύπου καζίνο και η εμπορευματοποίηση των πάντων; Ίσως το μοντέλο ανάπτυξης που στηρίζεται στις υπηρεσίες και τον τουρισμό να μην είναι τόσο κακό τελικά. Να είχε μέσα και λίγο πολιτισμό και παιδεία! Θα ήταν συνεπές αν είχαμε επενδύσει περισσότερα ως κοινωνία σε αυτά που αποτελούν το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας. Παρόλα αυτά, δεν χρειάζονται πολλά οικονομικά για να καταλάβει κανείς ότι με 25 εκατομμύρια τουριστικές αφίξεις το χρόνο η χώρα δεν μπορεί να την έχει τόσο άσχημα. Μια πιθανή έξοδος από το ευρώ θα ενίσχυε τόσο τον τουρισμό οσο και την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας. Στην πραγματικότητα το διακύβευμα, και ο βαθύτερος φόβος των Ελλήνων πολιτών από την ρήξη με την Ευρωπαϊκή ένωση είναι η γεωπολιτική απομόνωση της χώρας.

Ας δούμε τώρα τι γίνεται στην γειτονιά μας. Το πολιτικό Ισλάμ που κυβερνά την Τουρκία κατά την τελευταία δεκαετία έχει ήδη απομακρυνθεί από την Δύση διακόπτοντας την  μακρά συμμαχία που έχε με Ισραήλ και τις Η.Π.Α. και προσπαθεί να εμφανιστεί ως ο εκπρόσωπος των ανά της γης μουσουλμάνων. Σε αυτές τις συνθήκες, ζητείται ουσιαστικά από την χώρα μας να παίξει τον ρόλο του προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης, χωρίς να παίρνει τίποτα σε αντάλλαγμα. Όταν το Ισραήλ βρέθηκε σε παρόμοια θέση, αναπροσάρμοσε ακαριαία την στρατηγική του και συμμάχησε με την Ελλάδα. Φαίνεται ότι η Ελλάδα προσανατολίζεται πλέον σε έναν κάθετο άξονα συνεννόησης, που ξεκίνησε με αφορμή τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο και περιλαμβάνει την Ρωσία, την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Η χώρα μας, σε έναν κόσμο που γίνεται πολυπολικός θα αναπτύξει αναγκαστικά και άλλες συμμαχίες.

Αν η Ευρωπαϊκή ένωση θέλει πράγματι να αποκοπεί από τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο, τότε καλά κάνει και αποξενώνει την Ελλάδα με την πολιτική της. Είναι καιρός να ερωτηθούμε κι εμείς αν θέλουμε να είμαστε μέρος αυτής της Ευρώπης που απέδειξε ότι είναι ρατσιστική, συγκεντρωτική και βαθιά αντιδημοκρατική. Η Ευρώπη, δυστυχώς, δεν είναι πια η δροσερή και πολλά υποσχόμενη κοπελίτσα που κυνηγούσε ο Δίας μεταμορφωμένος σε Ταύρο για να μαρκαλέψει. Είναι μια γριά, ξεπεσμένη αριστοκράτισσα που αν την συναντούσε τώρα ο θεός κανείς δεν θα μάθαινε το όνομά της.